Klompschoen

Als ooit iemand in aanmerking komt om bejubeld te worden, geëerd en bezongen in verzen en liederen... wat zeg ik... voor wie verzuimd is een standbeeld op te richten, dan is het wel voor de ontwerper van de klompschoen.

De weinig fraaie, lompe, hoge klepperende klompschoen... die iedere winter weer bewijst hoe onmisbaar hij is... vooral ook voor ons trampersoneel.

Bij minder strenge koude dan thans (20 januari 1940) zijn sommige passagiers geneigd om met spottende blikken te kijken naar het personeel wier voeten met de logge gevaarten zijn bekleed. Er zijn er ook die hieraan uiting geven.

"Ha, ha-he-hi-ha", bulkte eens een meneertje tegen mijn bestuurder, "ha-ha, wat een schuiten. Man, dat lijken wel vliegtuig-moederschepen. Waarom heb je die aan je voeten?"

"Erfelijk belast meneer", antwoordde mijn bestuurder. "Mijn overgrootmoeder die ook altijd koude voeten had, kreeg zenuwe rimmetiek in d'r kuitspieren en dat is haar op d'r blinde darm geslagen."

Maar vandaag zag ik passagiers zelfs met jaloerse blikken staren naar mijn voeten, waaraan ook een paar klompschoenen prijkten. We hebben maar eventjes 15 graden vorst, plus een dikke laag sneeuw, huh...

De naam van de ontwerper van de onvolprezen klompschoen is in de geschiedenis onbekend gebleven. Mocht daar ooit klaarheid over komen, zowaar als ik Conducteur-Bestuurder ben, ik zal het initiatief nemen tot een huldigingsactie, zo groots als slechts een groot kunstenaar of een alom beminde mensenvriend ten deel kan vallen.

En ik zal alleen bijdragen in ontvangst nemen van hen... die gedurende deze beroerde tijd klompschoenen hebben gedragen.

P.S. Aan onze Sofzanger P. zal ik eens vragen een Ode te wijden aan de eveneens onvolprezen oorklepjes.